Tot cultuurgrond aangemaakte grond na de hoogveenvervening o.a. door bezanding van een achtergebleven teruggebonkt bolsterpakket 

Sommigen noemden vroeger deze gronden wel veenkoloniale grond. Onder dalgrond verstond men dan de bovenste laag van een hoogveengebied, zoals die vlak ná de afgraving van de turf bleef liggen (wat anderen het zetveld noemden). De redenering was dat het afgeveende als een laagte, een dal, ten opzichte van het onverveende, het hoge, lag. Verreweg de meesten bedoelen echter met dalgrond de cultuurgrond; zie ook: Veenplaats.

De ideale dalgrond bestond vroeger uit de dunne bouwvoor op een laag van tenminste 50 cm bolster. Deze ideale grond heeft maar in een heel kleine percentage van alle dalgronden bestaan. Vaak bleef er vast veen achter, kwamen vaste veenwallen voor, was de zand- (of keileem-) ondergrond niet goed doorlatend, en bestond het losse, teruggezette veen, niet uit mooie bolster, maar kwamen kienstobben, houtresten etc. voor. Voorzover die ideale grond wel heeft bestaan, komt ze als gevolg van slijtage nog nauwelijks voor (zie: Versleten gronden), maar als dat wel het geval was zou dat nu niet meer als ideale grond beschouwd worden. Na ontginning (toemaken) levert dalgrond een uitstekende kwaliteit bouwland op.

Tot ver in de 19e eeuw werd daarbij gebruik gemaakt van grote hoeveelheden compost om de chemische groeivoorwaarden voor de gewassen te verbeteren. De huidige landbouw kan met haar heel zware machines niet uit de voeten op de grond met zo'n dunne bouwvoor. Op veel van de dalgronden is middels diepwoelen, woelploegen, diepploegen, dragline spitten e.d. een mengprofiel van zand en (eventueel) resterend veen gemaakt.