Vereniging tot verbetering van de volksgezondheid, in het bijzonder de thuiszorg en -verpleging.

De eerste afdelingen kwamen in Nederland eind 19e eeuw tot stand. In de eerste jaren van de 20e eeuw wonnen de ideeën van het Groene Kruis om ziekenverpleging thuis te organiseren in Drenthe snel terrein.

Vaak waren het de plaatselijke huisartsen die initiatieven namen tot de oprichting van een plaatselijke verenigingen. Voorbeelden zijn de artsen H. Visscher (De Wijk), H.F. Fleischer (Smilde) en Th.A. van Reemst (Sleen). De laatste zou ook de eerste voorzitter worden van de provinciale kruisvereniging. Naast het geven van voorlichting was het belangrijkste doel van de verenigingen meestal om zo snel mogelijk een eigen wijkzuster in dienst te nemen.

De Wijk was in mei 1903 de eerste Drentse gemeente met een Groene Kruisvereniging. Later dat jaar volgden Smilde en Ruinerwold. In 1904 kwamen er verenigingen in Norg, Ruinen en Eext-Gasselte-Gieten. In 1914 was Westerbork de laatste Drentse gemeente die een eigen kruisvereniging kreeg.

In 1913 hadden de plaatselijke verenigingen besloten te gaan samenwerken in de Provinciale Drentsche Vereeniging 'Het Groene Kruis'. Naast de wijkverpleging hield het Groene Kruis zich onder andere ook bezig met de organisatie van het ziekenvervoer, de tuberculosebestrijding en de zorg voor moeder en kind, onder andere in de vorm van kraamverpleging en consultatiebureaus. In 1974 fuseerde het Drentse Groene Kruis met de provinciale protestants-christelijke en de katholieke kruisorganisaties tot de Provinciale Drentse Kruisverenging, zie: Kruiswerk.