(Amsterdam 1820 - Meppel 1888) Opperrabbijn van Drenthe en van 1849 tot zijn overlijden rabbijn van de ringsynagoge in Meppel.

Op 1 maart 1854 werd hij geïnstalleerd als opperrabbijn in het synagogaal ressort Drenthe, waardoor de synagoge in Meppel hoofdsynagoge werd. Hij zette zich in voor het joodse onderwijs en verenigingsleven. Als verdienstelijk theoloog inspireerde hij velen tot verdere studie op dit gebied. In 1859 werd hij benoemd tot inspecteur van de Israëlitische scholen in Drenthe en kreeg hij de bevoegdheid van besnijder. Hij was een scherp opmerker die daardoor nogal eens op zere tenen trapte. Hij examineerde beestensnijders en organiseerde collecten. Zeer actief was hij bij de nationale hulpactie voor Russische vluchtelingen in 1882, waardoor een aantal van hen in Drenthe kon worden ondergebracht. Via ingezonden stukken nam hij deel aan landelijke discussies over theologische en kerkelijk organisatorische vraagstukken. In 1862 werd hij tijdelijk opperrabbijn van Groningen, in 1880 van Nijmegen en in 1883 ook van Overijssel. Hij was voorzitter van diverse plaatselijke hulpcomités en zeer gewild als spreker bij algemene bijzondere gelegenheden. Zijn geloofsgenoten en anderen joeg hij door zijn houding vaak tegen zich in het harnas. Hij werd hierdoor een tragische figuur, die zelfs de synagoge werd uitgetreiterd. Hij was een van de twee grote theologen, die in Meppel hebben gewerkt. De andere was Kornelis Heiko Miskotte.