Grensscheiding tussen Drenthe en Groningen, in 1615 uitgezet door de landmeter Johan Sems.

De veelvuldige conflicten over de grensscheiding tussen de Drentse en Groninger grondeigenaren en bestuurders bereikten in 1614 een hoogtepunt door de vraag of het klooster van Ter Apel bij Groningen dan wel Drenthe zou behoren. Drost en Gedeputeerden van Drenthe, daatoe geauthoriseerd door Ridderschap en Eigenerfden, besloten op 3 augustus 1614 een Friese landmeter, Johan Sems, te vragen een grenslijn uit te bakenen. Dat gebeurde in 1615.

De grens werd met 23 palen vanaf het huis Ter Haar gericht op de Martinitoren te Groningen, 'latende het Klooster Ter Apel ten westen van deselve Royinge liggen', aldus het rapport. Na de uitbakening van deze 'Semslinie' begonnen de disputen en het geharrewar opnieuw, vooral omdat Groningen niet kon accepteren dat het klooster ter Apel aan de oude Landschap zou toevallen. De voortgang van de vervening en de aanleg van het Stadskanaal leidden uiteindelijk tot de ingreep van koning Willem I. Hij besloot op 14 oktober 1815 dat een convenant moest worden opgesteld over de aanleg en het gebruik van het Stadskanaal en de 'definitieve afdoening inzake de geschillen der territoriale limiet'. Op 5 april 1817 kwam het Koninklijk Besluit tot stand, waarbij de Semslinie slechts voor een gedeelte (vanaf Bareveld tot de grens tussen Gasselternijveenschemond en Drouwenermond) als provinciegrens werd erkend en vandaar een nieuwe lijn werd gevolgd, die er toe leidde dat het Klooster Ter Apel binnen de provincie Groningen kwam te liggen. Deze van de Semslinie afwijkende lijn wordt ter onderscheiding van de door Sems uitgezette scheiding de Koningsraai genoemd. De grens met de gemeenten Borger-Odoorn en Emmen volgt daardoor niet de Semslinie, maar deze Koningsraai. Zie ook: Semslinie Kunstlijn.