Bos op laaggelegen terrein met zeer hoge grondwaterstanden, soms geheel dras en meestal begroeid met elzen. De bodem is vaak zeer humeus tot venig.

Broekbossen kwamen van nature voor in de middenlopen van de dalen van alle Drentse beken en langs de randen van het Drents plateau (waar nu de -wolddorpen liggen; het toponiem 'wold' verwijst naar dit bostype). Inmiddels zijn ze vrijwel overal ontgonnen tot grasland; op vochtiger plaatsen ontstonden daardoor vochtige, bloemrijke hooilanden.

Elzenbroekbos treffen we o.a. nog aan langs het Anloërdiep (de Burghvallen), Amerdiep, Elperstroom, Oostervoortse Diep en goed ontwikkeld langs een slenk in het Eexterveld. Elzenbroekbos werd als hakhout geëxploiteerd. De takken dienden als brandhout en boerengeriefhout. In de 19e eeuw was het ook gebruik om percelen opnieuw met els te beplanten, als voorbouw voor landbouwkundig gebruik; afgevallen elzenblad verbetert nl. de bodemvruchtbaarheid.

Berkenbroekbos komt o.a. voor in laaggelegen plekken in de natte heidevelden, vaak brongebieden van beken ( 'stroet') samen met een begroeiing van dopheide, snavelbiezen en veenmossen. In Drenthe komt nog ca. 950 ha broekbos voor.