Verzamelnaam voor werk van Kruisverenigingen (Groene, Oranje-Groene en Wit-Gele Kruis).

Ideeën over het kruiswerk kwamen in de eerste jaren van de 20e eeuw naar Drenthe overgewaaid en sloegen onmiddellijk aan. Niet in de eerste plaats omdat ze simpel en praktisch waren: een plaatselijke vereniging om de hygiëne te bevorderen en de ziekenverpleging thuis te organiseren. In de meeste gevallen wierpen burgemeesters, huisartsen en dominees zich op als de gangmakers van de plaatselijke verenigingen.

In veel dorpen betekende de oprichting van een kruisvereniging de eerste aantasting van het oude systeem van de naoberhulp waarbij men altijd alles met gesloten beurzen onder elkaar had geregeld.

Na WO II werd het kruiswerk steeds professioneler en werd de inzet van de wijkverpleging meer en meer regionaal georganiseerd. In de verzuilde Nederlandse samenleving bestond naast het 'neutrale' Groene Kruis, een protestants-christelijk Oranje-Groene Kruis en een katholiek Wit-Gele Kruis. In Drenthe waren de Groene Kruisverenigingen veruit in de meerderheid. In 1974 fuseerden de drie denominaties tot de Provinciale Drentse Kruisverenging. Er traden 51Groene Kruisverenigingen, 9 Wit-Gele en 2 Oranje-Groene verenigingen toe tot de nieuwe organisatie. In 1992 ging de Provinciale Drentse Kruisverenging op in Thuiszorg Drenthe om vervolgens met een aantal collega-organisaties elders in 1996 te fuseren tot Stichting de Thuiszorg Icare.