(Tiendeveen 1912 - Hoogeveen 1993) Schrijver.

Verhuisde op zijn achttiende naar de buurtschap Oostering bij Pesse, waar zijn vader boer werd. Hij werd timmerman en ging zich toeleggen op het restaureren van houtsnijwerk van kansels en kerkbanken. Voor de liefhebberij schreef hij rijmpjes en voordrachten voor bruiloften en partijen. Begon na de oorlog onder het pseudoniem Bart van Oosteringh Drentstalige gedichten, verhalen en feuilletons voor de Hoogeveensche Courant te schrijven. Spoedig volgden publicaties in de Provinciale Drentse en Asser Courant en andere regionale kranten.

Het was vooral K. Heeroma die het talent van Van der Sleen onderkende en hem aanmoedigde door te gaan met schrijven. Aan de prijsvraag voor een Drents volkslied in 1948 nam hij deel met twee liederen. Ze kregen een eervolle vermelding en een is er zelfs op muziek gezet. Belangrijke thema's in zijn werk zijn de natuur, jeugdherinneringen en de kleine wereld rondom zijn huis. Zijn latere werk graaft dieper; de vragen van leven en dood en het mysterie van het geloof komen aan de orde.

Behalve in regionale kranten werd zijn werk ook opgenomen in kerk- en verenigingsblaadjes; incidenteel verschenen er bijdragen in de maandbladen Drent(h)e en Oeze Volk. Tijdens de watersnoodramp in 1953 schreef hij een ballade, die landelijke aandacht kreeg en zelfs werd uitgezonden door de NCRV-radio. Toen in 1959 de Ruiner schaapskudde in haar voortbestaan bedreigd werd door geldgebrek, schreef hij een aantal hekeldichten. Daardoor kwam er een actie op gang, zodat de kudde in stand gehouden kon worden. Jarenlang schreef hij gedichten voor de stichting Opbouw Drenthe om de collectes voor 'Oktobermaand-Drenthemaand' te steunen. Bij de stichting Het Drentse Boek verscheen in 1982 zijn bundel Blossems in de lijte. Drentse gedichten. Deze bevat een selectie uit de honderden gedichten die hij in het Zuidwest-Drents in de loop der jaren geschreven heeft.