Term gebruikt voor vindplaatsen van vuurstenen en stenen artefacten.

uursteenvindplaatsen zijn in er allerlei groottes; zo zijn er vindplaatsen met één of enkele artefacten maar ook locaties waar tienduizenden artefacten zijn gevonden. In Drenthe alleen al kennen we bijna tweeduizend vuursteenvindplaatsen waarvan de oudste dateren uit het Paleolithicum, de jongste uit het Neolithicum. Meestal liggen de vindplaatsen in de hogere delen van het landschap zoals dekzandruggen en -kopjes.

Vuursteenvindplaatsen zijn de restanten van prehistorische activiteiten, meestal nederzettingen. Nederzettingen zijn er in allerlei soorten, van grote basiskampen tot kleine jachtkampjes. Vanwege de ligging aan of nabij de top van het pleistocene landoppervlak zijn vuursteenvindplaatsen, vooral uit de latere fasen van de prehistorie (Mesolithicum en Neolithicum), zeer gevoelig voor aantasting door landbouwactiviteiten, graafwerkzaamheden en natuurlijke erosie. Nederzettingen uit het Laat-Paleolithicum liggen doorgaans dieper in de pleistocene bodem waardoor ze iets beter beschermd zijn tegen verstoring. Meestal is het zo dat wanneer er veel vuurstenen artefacten aan het oppervlak liggen, de vindplaats verstoord is. Dat er zoveel vuursteenvindplaatsen bekend zijn, is vooral te danken aan amateur-archeologen die gericht op zoek zijn naar prehistorische artefacten.