(Noordwijk 1923 - Amersfoort 1979) Archeoloog.

Studeerde kunstgeschiedenis en archeologie aan de Rijksuniversiteit te Groningen. Promoveerde in 1954 op Barrow Excavations in the Eight Beatitudes (Palaeohistoria 2 en 3). Was in 1943 en van 1945-1948 verbonden aan het Biologisch-Archaeologisch Instituut, van 1949-1951 aan de Rijksdienst voor het Oudheidkundig Bodemonderzoek en van 1951-1959 aan het BAI. Van 1955-1956 was hij tevens verbonden aan het Drents Museum en het Groninger Museum. Van 1957-1959 was hij buitengewoon hoogleraar aan de Universiteit van Amsterdam, die hem in 1959 tot gewoon hoogleraar in de Praehistorie van West- en Midden-Europa en de Archeologie van Nederland benoemde.

In Drenthe groef hij samen met H.T. Waterbolk grafheuvels op bij Havelte (Eupen Barchien), Schipborg en Eext. Inventariseerde de vondsten van Romeinse terra sigillata in Drenthe. Bestudeerde het kralensnoer van Exloo, de dolk van Barger-Oosterveld, de muntvondsten van Bargercompascuum en Yde en de goudschat van Beilen. Bestudeerde samen met J.D. van der Waals de grafvondsten van de Enkelgrafcultuur en de Klokbekercultuur in Drenthe en elders in Nederland.

Glasbergen vernieuwde de archeologische expositie in het Drents Museum en startte in 1956 de rubriek 'Van rendierjager tot ontginner' in de Nieuwe Drentse Volksalmanak, als opvolger van de 'Oudheidkundige aantekeningen over Drentse vondsten' die Van Giffen in 1934 was begonnen. Lid van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen.