(Beilen 1918 - Borger 1992) Schrijver, dichter.

Oudste kind in een arm gereformeerd gezin in Beilen. Hans Heyting was lichamelijk gehandicapt: hij had een vergroeiing aan zijn rug, waarschijnlijk het gevolg van Engelse ziekte (rachitis). Hij bezocht de ambachtsschool in Hoogeveen, waar hij twee jaar later afgestuurd werd. Hij werd jongste knecht van een elektricien en later bezorger van de Provinciale Drentse en Asser Courant. Van zijn vader had hij aanleg voor het schilderen geërfd en die liet hij ontwikkelen door de kunstschilder Louis A. Kortenhorst te Assen.

In 1944 dook Heyting onder in Borger bij een huisarts. In dit dorp zou hij de rest van zijn leven blijven. In 1946 kwam hij in contact met de kunstenaar Anton Heyboer. In juni 1946 behoorde Heyting tot de oprichters van de vereniging De Drentse Schilders. Tot het Drents Schildersgenootschap trad hij niet toe: hij was inmiddels tot de conclusie gekomen dat zijn talent te beperkt was. In Borger raakte hij ook betrokken bij de plaatselijke rederijkerskamer; spoedig werd hij regisseur. In 1950 sprong hij na een uitvoering te onbezonnen van het podium. Daarbij blesseerde hij zijn rug zo ernstig dat hij aan beide benen verlamd raakte. Bijna een jaar lang was hij aan het (ziekenhuis)bed gekluisterd. In die tijd ging hij zich meer op schrijven toeleggen. Heyting werd medewerker van het Drents programma van de RON(O) - later van Radio Noord. Hij werd in Drenthe een populaire radiospreker. In de jaren '50 was hij lid van de Drentse Schrieverskring, waarvoor hij later weer bedankte. Heyting bleef vooral een individualist en solist, die zich in groepen minder thuis voelde. In 1956 richtte hij met Gerard Nijenhuis en Gerrit Kuipers het tijdschrift Oeze Volk op.

Vooral zijn gedichten hebben Hans Heytingtot een belangwekkende figuur in de Drentse letterkunde gemaakt. In zijn latere werk is hij toonaangevend voor de moderne dichters in Drenthe. Er laten zich in zijn werk twee thema's onderscheiden: 'het veilige huis tegenover de domme, beangstigende buitenwereld' en 'het gestorven meisje', dat aan de realiteit ontleend is. De gedichten van Hans Heyting zijn pas laat samengebracht in vier bundels. De eerste bundel Tweetalig (1973) vulde hij samen met Harm Werners. Daarop volgden Spiegelschrift (1977), Toegift (1983) en Dubbelfocus. Een cyclus gedichten (1986). De laatste bundel is een bibliofiele uitgave van vroege gedichten. Onder het pseudoniem Harm Heideknupper schreef hij nonsens-poëzie. Op latere leeftijd kreeg hij ook bekendheid als schrijver van kinderboeken. Zijn eerste kinderboek, De vriendinnen Lottie en Hilde, verscheen in 1971; daarna zou hij nog acht boeken voor jonge kinderen en tieners door verscheidene uitgevers laten uitbrengen. In 1979 vertaalde hij Anne de Vries' Kleutervertelboek voor de bijbelse geschiedenis in het Drents (Zudenvelds). In 1974 werd hem de Culturele Prijs van Drenthe toegekend. In 1996 werd een door Bert Kiewiet gemaakt borstbeeld van hem in Borger geplaatst.